Binnenkort gaan de examens voor een volgende band of slip weer plaatsvinden bij JINDO. Nika draagt inmiddels de blauwe band, Merle een oranje exemplaar. Vaak mogen ze na het examen een gekleurd stukje stof in ontvangst nemen, dat natuurlijk snel op de band genaaid moet worden om daarna met trots geshowd te worden aan familie en vrienden.

Het bevestigen van de slip is inmiddels mijn taak geworden. Met naald en draad naai ik dat lapje op de nogal stugge band, wat steevast betekent dat ik na dat klusje beurse vingertoppen heb omdat de stof zoveel weerstand geeft. Ik heb dat er graag voor over.

Nika maakt sinds een paar jaar ook deel uit van de wedstrijd-groep. Het opnaaien van de bijbehorende backpatch hebben we toch maar aan een professional overgelaten. Inmiddels hebben we al heel wat dojo’s en toernooien bezocht. Soms doen mijn vingers nog steeds pijn. Door het knijpen als de wedstrijden erg spannend zijn.

Wat dan ook erg opvalt is hoe de visie op judo verschilt bij de deelnemende judoscholen. Er zijn scholen waar het winnen centraal staat. Zo herinner ik me een toernooi waar één judoschool de sfeer compleet verziekte door opgefokt gedrag met veel geschreeuw. Nika vond het vreselijk en ik als ouder ook. Wat zijn wij blij dat de sfeer bij JINDO anders is. Mijn dochters gaan namelijk graag naar de judolessen. Niet alleen vinden ze de sport erg leuk, ze voelen zich er prettig. Ik zie hoe de judoka’s een gemengde maar fijne groep vormen, hoe ze leren om respectvol en verantwoordelijk met elkaar om te gaan. De hogere banden helpen de lagere banden. De judoka’s helpen elkaar. Dat zie je ook goed terug op de toernooien, de judoka’s van JINDO brengen die waarden mee.

Als ouders zijn wij hier erg blij mee. En daar heb ik graag een paar beurse vingers voor over.

Alexander van Erkel

Judo papa